Zakłócanie spokoju dziennego jest definiowane jako działanie, które polega na krzyku, hałasie, alarmie lub innym wybryku, które zakłócają spokój, porządek publiczny, spoczynek nocny lub wywołują zgorszenie w miejscu publicznym

  Przykłady takich działań obejmują głośne słuchanie muzyki, hałaśliwe imprezy, czy też nieodpowiednie zachowanie w przestrzeni publicznej

Przepisy prawne

Artykuł 51 Kodeksu wykroczeń stanowi:

• § 1: Kto krzykiem, hałasem, alarmem lub innym wybrykiem zakłóca spokój, porządek publiczny, spoczynek nocny albo wywołuje zgorszenie w miejscu publicznym, podlega karze aresztu (od 5 do 30 dni), ograniczenia wolności (do 1 miesiąca) albo grzywny (od 20 do 5000 zł)
• § 2: W przypadku działania mającego charakter chuligański lub gdy sprawca był pod wpływem alkoholu lub innych środków odurzających, kary mogą być zaostrzone

Ochrona prawna

Przepisy te mają na celu ochronę spokoju publicznego, porządku publicznego, spoczynku nocnego oraz obyczajności. Oznacza to, że każdy obywatel ma prawo do korzystania z przestrzeni publicznej bez obawy o zakłócenia wynikające z działań innych osób

Sankcje

Kary za zakłócanie spokoju są alternatywne i nie mogą być stosowane łącznie. Sąd decyduje o rodzaju kary na podstawie okoliczności sprawy. Najcięższą sankcją jest kara aresztu, która może być orzeczona tylko w przypadku umyślnego popełnienia wykroczenia oraz gdy okoliczności wskazują na silną demoralizację sprawcy

Dodatkowo, w przypadku czynów chuligańskich można nałożyć nawiązkę na rzecz pokrzywdzonego lub organizacji charytatywnej

Co robić w przypadku zakłócania spokoju?

W pierwszej kolejności na pewno warto spróbować załatwić sprawę ugodowo, czyli porozmawiać z męczącym sąsiadem, bo istnieje prawdopodobieństwo, że może nie zdawać sobie sprawy z dokuczliwości swoich czynów. Jeśli nie przyniesie to skutku to wtedy należy zadzwonić na policję, aby podjęła interwencję. 

Przepisy prawa cywilnego również regulują zakłócanie spokoju dziennego, albowiem artykuł 144 mówi o zakazie immisji: właściciel nieruchomości powinien przy wykonywaniu swego prawa powstrzymywać się od działań, które by zakłócały korzystanie z nieruchomości sąsiednich ponad przeciętną miarę, wynikającą ze społeczno-gospodarczego przeznaczenia nieruchomości i stosunków miejscowych.
Immisja może być bezpośrednia, jak np. umyślnie zostawienie nieczystości na posesji sąsiada (tu obowiązuje ochrona własności prywatnej w myśl art. 140 k.c.), czy pośrednia - to dźwięk, zapach, ciecz. Immisję pośrednią dzieli się również na materialną i niematerialną. Ta druga ma bezpośredni wpływ na psychikę, uczucia czy poczucie wrażliwości sąsiada. Przed takimi immisjami właściciel może się chronić, powołując się na art. 23 i 24 kodeksu cywilnego, czyli w trybie ochrony dóbr osobistych i z art. 222 kc w zw z art. 144 kc.